Zupełnie inny człowiek i zupełnie inny pies

Trzy lata temu moje życie zaczęło się zmieniać, dziś uważam, że na dużo lepsze, ale wtedy nawet z tych zmian nie zdawałam sobie sprawy. Zacznijmy od tego, że nie od urodzenia byłam psiolubna, pewnego czasu strasznie bałam się psów, nawet własnego. Każdy napotkany pies kojarzył mi się z strasznymi kłami, które chcą pozbawić mnie życia.  Wszystko przez to, że ludzie puszczali psy luzem, nie panując nad nimi czy by po prostu "mieć spokój". Często zdarzało się że zwierzęta biegały w samopas robiąc co chcą, bez jakiejkolwiek opieki. Kiedyś po kilku nieobecnościach w szkole poszłam do koleżanki odpisać lekcje, to były jeszcze te czasy, gdzie notatek nie przesyłaliśmy za pomocą facebook'a i wszystko załatwialiśmy osobiście, a ponieważ miałam osiem lat lekcji nie było dużo. Podczas tego 500 metrowego spaceru, gdy byłam tuż obok domu koleżanki, podbiegł do mnie zupełnie obcy pies, był bez smyczy, bez właściciela i bez czegokolwiek. Przestraszyłam się, bo jedyne co wiedziałam o psach to to jak się przed nimi bronić. Nikt nigdy nie powiedział mi, że mogą być dobre, że mogą chcieć się pobawić, zawsze nastawiona byłam na obronę przed tymi stworzeniami, więc nie przychodziła mi na myśl przyjaźń ludzi i zwierząt. Tym bardziej, że nikt nie wytłumaczył mi podstaw psiej mowy ciała,  które pozwoliłyby mi określić jego zamiary. W moim umyśle ten pies chciał tylko jednego - dopaść mnie i pogryźć. Strasznie spanikowałam, nie wiedziałam co mam robić i ( chodź dziś wiem, że było to głupie)  postanowiłam pobiec, wtedy ( ośmioletniej dziewczynce)  wydawało się to jedynym rozwiązaniem. Pies nie mal natychmiast zauważył moją reakcje i pobiegł w tym samym kierunku, a gdy znalazł się wystarczająco blisko, zaczął na mnie skakać. Przeraziłam się, bo byłam pewna, że to już koniec. Przykucnęłam i zaczęłam głaskać to obce stworzenie, które wreszcie się uspokoiło. Tak strasznie się bałam, że jeśli przestanę go głaskać to się na mnie rzuci, że głaskałam go ponad godzinę, do czasu aż przyszła jakaś pani i oznajmiła, że to pies jej sąsiadów. Okazało się, że kłamie, bo następnego dnia widziałam jak wyprowadza go na smyczy, pewnie było jej wstyd i nie chciała się przyznać, że to jej pies i że to ona jest nieodpowiedzialną właścicielką. Do koleżanki doszłam po ponad godzinnym spóźnieniu. Zdarzało się, że przychodziłam po czasie, ale takiego spóźnienia nigdy wcześniej się nie dopuściłam. Po tamtej akcji bałam się każdego, dosłownie każdego psa, mimo, że żadna krzywda mi się nie stała. Z czasem jednak, zaczęłam rozumieć, że psów nie należy się bać, a po dwóch latach od założenia facebook'a nie wyobrażałam sobie życia bez psów. Wszystko zaczęło się gdy w facebookową wyszukiwarkę wpisałam hasła związane z psami. Większość znalezionych fanpage to różnego typu strony zabawami dla dzieci. Dopiero po pewnym czasie poznałam ludzi z prawdziwą pasją, ludzi którzy potrafili odnaleźć się w psio-ludzkiej relacji, tacy ludzi strasznie mi imponowali, sama chciałam dowiedzieć się czegoś więcej a dzięki internetowi zadanie miałam ułatwione.

 
W między czasie odszedł mój pierwszy pies. Rodzice nie mieli zielonego pojęcia o wychowaniu psa, owczarek ten wykazywał agresywne zachowania, potrafił bez powodu rzucić się na kogoś z zębami. Całe życie mieszkał na dworze, a do domu nie miał wstępu. Nie byłam do niego jakoś szczególnie przywiązana, nie obdarzałam go takim uczuciem jakie przelewam na Lunę, ale jego odejście bardzo mnie zabolało. Pamiętam doskonale tamten dzień. Mimo że od wielu tygodni przygotowywałam się na jego odejście, wiadomość o tym, że już nigdy więcej go nie zobaczę nie potrafiła do mnie dotrzeć. Przepłakałam cały dzień, myśląc o tym co zrobiłam złego, co mogłam naprawić i dlaczego postąpiłam tak a nie inaczej względem tego stworzenia. Cieszę się, że chociaż w tych ostatnich dniach miał od życia coś lepszego. Kupiłam wtedy pierwsze prawdziwe zabawki dla psa. Nawet dziś zdarzają mi się takie myśli, a moje sumienie nie odpuszcza, patrząc na to jak walczę i staram się o Lunę. Jest mi niesamowicie przykro, że wcześniejszy pies nie zaznał tyle miłości. Czasami chciałabym cofnąć czas i naprawić wszystkie te błędy, chodź wiem że to nierealne. Teraz z perspektywy czasu wiem, dlaczego tamten pies miał przejawy agresji. To od nas, ludzi, najbardziej zależy charakter psa, więc zanim podejmiemy decyzje o przyjęciu nowego członka rodziny, poczytajmy o tym jak go wychować i jak się nim opiekować. Wiadomo, że uczymy się na błędach, ale niektóre są nieodwracalne i raz popełnione będą z nami do końca życia. Kochajcie swoje psy i zajmujcie się nimi najlepiej jak potraficie, czas leci niesamowicie szybko, dlatego nie warto zmarnować ani minuty.

Related Items O Lunie O mnie przemyślenia